Готовый перевод Dimension Gold List: Top Ten High-burning and Shocking Openings / Измерение золотых символов: Объявлены десять первых походов огня: Глава 7

Глава 7. Топ-9: Битва с Красным Туманным Мутацией

【Золотой список измерений】

【Обзор десяти самых шокирующих сцен во вселенной】

【Рейтинг без определённого порядка】

【Топ-9: Битва с Красным Туманным Мутацией】

【Приходите и увидьте силу Городского Управления!】

В мире Супербогов Ге Сяолун с недоумением произнёс:

– Что… что? Городское управление?

Лю Чуан рассмеялся:

– Что? Разве Гуань Гэ тоже может попасть в этот золотой список измерений?

В мире Генсокё мать Хакурей погладила голову дремлющей Рэйму и с некоторым замешательством посмотрела на слово "мутация".

– Инцидент с Красным Туманом… Это должно быть Генсокё? Нет… Возможно, это другой мир.

…

В храме Хакурей Сирно смеялась и хлопала по столу:

– Ха-ха-ха! Городское управление! Жрица Хакурей – это городское управление! Ха-ха-ха!

Сильно смеющаяся Сирно не заметила, как лицо Хакурей Рэйму потемнело.

В мире "Демон разрушает мир" Убуясики Ёя задумался. Мутация – это термин, который можно отнести к периоду Хэйан.

Если это мутация, то она должна быть связана с монстрами и демонами, а единственный, кто может справиться с мутацией, – это жрица, кроме, разве что, оммёдзи.

Подумав об этом, Убуясики Ёя почувствовал больше надежды. Если жрица может уничтожать монстров, то и с призраками справится, верно? Если он сможет изучить методы борьбы жрицы, то точно сможет положить конец Музану Кибуцудзи!

【Начало инвентаризации】

【Сцена – яркий мир, где цветут цветы и поют птицы.】

【Перспектива изображения постоянно меняется: люди, гоблины, призраки, боги и нечеловеческие существа…】

【Различные существа и жизни мирно сосуществуют в этом раю под названием Генсокё.】

【Внезапно! Начиная с берега Озера Тумана в Генсокё, начал распространяться густой красный туман!】

【Солнечное Генсокё оказалось окутано красным туманом, и даже небо стало кроваво-красным.】

Кал'цит:

– Это очень похоже на биом Терры… но это мир без катастроф, мир, изолированный от всего остального и не подверженный внешнему влиянию.

Хондзё Ниа:

– Ааааа! Масака! Это… это легендарный двумерный мир?!

Дэдпул:

– О! Красавица наверху, не говори так, разве ты сама не в двумерном мире?

Хондзё Ниа:

– Хм?

Дио:

– Хм~ Этот красный туман неплох, он очень подходит для вампиров!

Музан Кибуцудзи:

– Почему у меня нет такой техники крови призраков! Чёрт возьми, почему?!

В мире Type-Moon бесчисленные маги были шокированы!

В эту эпоху, когда Эра Богов угасает, фантазия больше не существует, и великий источник истощён, есть такое место, где существуют боги и фантастические существа!

Это просто картина легендарного Моря Звёзд!

В мире Оммёдзи Абэ Харуаки не мог не удивиться ещё больше!

Люди, монстры и призраки противостоят друг другу, а боги находятся высоко над ними, но в этом мире люди, монстры, призраки и боги могут сосуществовать! Что поддерживает всё это?

【Сцена меняется】

【В довольно бедном храме под названием Хакурей жрица лежит на татами, укрытая заплатанным одеялом, мирно спя.】

【БАМ!!!】

– Рэйму! Рэйму! Произошло что-то серьёзное!!!

【Блондинка в чёрно-белом наряде горничной, с шляпой мага и метлой в руках, распахнула дверь храма и закричала: "Рэйму!"】

Рэйму с недовольством поднялась с кровати и потерла глаза:

– Что опять случилось, Мариса?

Мариса указала на кроваво-красное небо за дверью:

– Рэйму! Это мутация!!!

【Глядя на изменения снаружи, мёртвые глаза Рэйму не изменились, она лишь вздохнула.】

Ято:

– Ах… Как и ожидалось, где бедные боги, там и бедные жрицы.

Исогаи Юма:

– Так что главные герои, попадающие в золотой список, все такие бедные… Они кажутся беднее меня.

Мерлин:

– Хуай Мин ещё не спит…

Хаякава Акира:

– Эта блондинка – маг? Хм… очень стереотипный образ мага.

Дамблдор:

– Ха-ха-ха! Такой живой ребёнок! Если бы она была в Хогвартсе, она определённо была бы членом Гриффиндора.

Майнна:

– Знакомый взгляд… Оказывается, эта девочка тоже уставший работник…

В мире Генсокё лицо за маской Амамы было полно удивления и недоверия!

Никто не ожидал, что главным героем золотого списка станет Рэйму! Или Рэйму, когда она вырастет!

В мире Наруто Узумаки Наруто указал на Рэйму и сказал Какаши:

– Учитель Какаши! Глаза этой девочки похожи на твои!

Какаши безмолвно посмотрел на Наруто. Ещё при первом взгляде на Рэйму он понял, что она, должно быть, работник, который не получает зарплату.

【Сцена изменилась, и Рэйму летела на высокой скорости по воздуху, направляясь к особняку вдалеке, источнику красного тумана.】

[«Уууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууу

http://tl.rulate.ru/book/126306/5392911