Готовый перевод Versatile Mage: My magic power can be doubled / Неограниченный маг: Моя магия растет вдвое: Глава 12

– Бум!!! – раздался громкий звук, и на месте, где только что находился боевой ящер, образовалась глубокая яма. Его фигура вырвалась наружу, а когти, словно ядовитые змеи, устремились к Фань Цзяню и его товарищам. Они не могли сопротивляться.

Ящер был в ярости – он получил ранение от контратаки своей добычи.

– Огненный кулак! – Юань Юнь, бледный от напряжения, сжал зубы и громко крикнул, держа в руке звездную карту, которая была направлена на генерала Земляного Ящера.

Он шагнул на огненную звездную карту, и огромная энергия, словно пламя, хлынула в его тело. Горячие языки огня собрались в его кулаке. Когда он ударил, пламя превратилось в огромный кулак, который вырвался наружу, став больше стены!

Мощная энергия огня обрушилась на тело генерала Земляного Ящера, отбросив его на десятки метров. На земле остался черный след от удара.

– Уф... – Юань Юнь тяжело дышал. Его силы были на исходе. Если генерал Ящера продолжит изматывать их, вся команда может погибнуть.

– У кого еще работает коммуникатор?! Срочно вызывайте подмогу, мы больше не справимся! – он смотрел на конец черного следа, оставленного ударом.

Тан Тан поспешно порылся в сумке и наконец нашел черный коммуникатор. Он открыл его и начал звать на помощь. Сначала слышалось лишь шуршание, прерывистые звуки, но затем связь наладилась.

– Команда "Туманность" запрашивает поддержку у других охотничьих отрядов! Мы столкнулись с воином-монстром в Лесу Земляных Ящеров. Требуется срочная помощь!

Коммуникатор был подключен к Залу Охотничьего Альянса. Многие охотники, услышав этот голос, замерли в недоумении. Кто-то просит о помощи? Команды, которые были в хороших отношениях с "Туманностью", сразу же собрались и отправились на выручку.

...

Прошло почти полчаса. Юань Юнь едва держался на ногах, его тело было покрыто новыми кровавыми ранами. Фань Цзянь и другие тоже получили ранения, не успев вовремя уклониться.

Обе стороны находились в патовой ситуации, не решаясь атаковать первыми.

– Всё кончено... Капитан больше не выдержит. Я такой бесполезный... Если бы я только смог прорваться на средний уровень... – Линь Фэн смотрел на противостояние Юань Юня и генерала Земляного Ящера, чувствуя вину. Он давно застрял на начальном уровне и не прикладывал усилий для тренировок, проводя время в лени.

– Какой смысл сейчас болтать? – Тан Тан закатил глаза. – Жаль, что я не погиб героически, а умру на пути к выполнению задания. В следующей жизни ты мне должен будешь много еды!

Фань Цзянь и остальные не могли не улыбнуться. Даже в такой момент Тан Тан продолжал шутить.

Генерал Земляного Ящера бросился на Юань Юня. Тот уже приготовился к защите, выпустив Святой Щит, но ящер внезапно изменил направление и устремился к Фань Цзяню, его когти сверкали черным светом.

– Нет! – Юань Юнь крикнул, бледнея. Тан Тан и остальные с ужасом смотрели на происходящее. Они не могли ничего сделать. Сюй Шаньцин и У Ли, словно в последней попытке, выпустили свои начальные заклинания, пытаясь спасти Фань Цзяня.

Фань Цзянь сжал зубы. Прежде чем черные когти достигли его, он максимально быстро соединился с Синцзы и создал водяной барьер перед собой. Он закрыл глаза и проклинал себя. Он не успел! Если бы он знал, что так будет, он бы сначала достиг среднего уровня, прежде чем покинуть "деревню новичков".

Звездная карта под ногами Юань Юня быстро загоралась, становясь всё ярче. Он пытался остановить атаку генерала Ящера, но всё пошло не так.

Черные когти прорезали водяной барьер и устремились к груди Фань Цзяня. Расстояние между ними сокращалось. Фань Цзянь слышал, как его сердце бешено колотилось. Он уже представлял, как его сердце будет разорвано, и кровь хлынет наружу.

Смерть...

Он действительно может умереть снова!

Фань Цзянь чувствовал сильное нежелание умирать. Он не хотел снова оказаться перед лицом смерти так беспомощно.

– Фэнпань-Тяньло! – громкий крик донесся издалека.

– Ууууууууу~~~~!!

Перед Фань Цзянем возник мощный ветряной барьер. Яростный ветер окружил его и остальных, создав стену из вихря, которая подняла генерала Земляного Ящера в воздух. Высокоскоростной вихрь начал разрывать тело ящера на части.

Кровавые чешуйки падали с неба. Раны, нанесенные Юань Юнем, стали слабыми местами в теле ящера.

– Земляная волна – движение! – раздался новый крик.

Фань Цзянь, остальные и Юань Юнь были перемещены на несколько миль в сторону. Там их уже ждала группа из шести человек, которые с улыбками смотрели на них.

– Вы вовремя подоспели, да? Скажу вам, я тут как тут, как только смогла. Юань Юнь, ты потом обязательно угостишь нас чем-нибудь вкусным! – громко заявила женщина, стоявшая во главе группы. Её характер казался весьма вспыльчивым. С этими словами она развернулась и бросилась в сторону генерала Земляного Ящера.

Юань Юнь смотрел на эту чрезвычайно раздражительную женщину с выражением беспомощности на лице, но в этот момент её напряжённые нервы наконец расслабились.

– Ветровой диск – Торнадо!

– Уууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууу

http://tl.rulate.ru/book/126240/5394200